شاید بشود تغییرات در محتوای سینمای ایران را جزو سریعترین تغییرات ساختاری در سیاست‌گذاری‌های فرهنگی هنری در خاورمیانه یا جهان دانست. این تغییرات همواره به دلیل نداشتن چشم‌انداز دقیق از اوضاع فرهنگی و سلیقه‌ای عمل کردن هر دولت شکل گرفته است. این تغییرات را در چند نسل اساسی از لحاظ محتوا می‌شود بررسی کرد. از سینمای جنگ گرفته تا سینمای سیاسی و از سینمای موج نو (نسل دوم و سوم) تا سینمای گیشه. اما چشم‌انداز حکومت در تمام این سال‌ها این بوده است تا هویت سینمای ایران را سینمایی انقلابی یا دینی نشان دهد. سینمایی که روحیه مقاومت را براساس سیاست‌های کشور همراه داشته باشد. از هزینه‌های گزاف فیلم‌های مذهبی تا فرصت‌های طلایی برای فیلم‌های دفاع مقدس و انقلابی می‌شود دانست که این سرمایه‌گذاری با هدفی شکل گرفته، اما موفق نبوده است.