چند سالی است با همهگیری رسانههای اجتماعی این صدا برخاسته که «رسانههای مکتوب در خطر هستند.» اما آیا ما توان مقابله با تغییر رفتار رسانهای جامعه را داریم؟ آیا ما توانستهایم انقلاب در سیستمهای ارسال پیام را بگیریم؟ آیا ما توانستهایم با پیشرفت در حوزه صدا و تصویر (مشخصا سینما) مقابله کنیم؟ اینها سوالاتی است که بایستی قبل از ورود به بحث برای آنها پاسخی بیابیم. باز هم شبیه به دیگر موارد که دچار تغییر میشوند ما صرفا چند نقطه تاریک و صرفا سمت و سوی خود را در رسانه میبینیم. بی آنکه بخواهیم ببینیم جامعه چه میخواهد.
ما مخاطبهای ساده
بررسی موردی توییت انتقادی یاشار سلطانی، خطاب به وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
دیروز آقای یاشار سلطانی توییتی را خطاب به دکتر نمکی داشتند (لینک) که در فضای مجازی بحث برانگیز شد. اول با دو دید این توییت را بررسی کوتاهی داریم و سپس به چند و چون آن میپردازیم. این بررسی صرفا جنبه تئوری دارد و قرار نیست قضاوتی نسبت به نگارندهی توییت داشته باشیم. احتمالات بیان شده هم صرفا برای بررسی از جنبهی تئوری رسانهای است.
حفاظت شده: آگاهی طبقاتی کاذب، ابزار قهر مادی فاشیستی است
کتاب ایدئولوژی آلمانی
انسانها تاکنون همواره برداشتهای نادرستی از خویش، از آنچه که هستند و از آنچه باید باشند داشتهاند. آنان روابط خود را بنا بر دیدگاههای خویش از خدا، از انسان طبیعی و غیره ترتیب دادهاند. ساختههای مغز آنان دیگر تحت مهارتشان نیست، این آفرینندگان در برابر آفریدههای خود سر فرود آوردهاند. باشد که آنان را از این خیالات، تصورات، جزمها و موجودات خیالی که [این انسانها] زیر یوغشان تحلیل میروند، برهانیم. باشد که بر ضد این حاکمیت تصور و خیال قیام کنید.
اومانیسم در مسیر ۱۹۸۴
میتوان رمان ۱۹۸۴ را یکی از برجستهترین رمانهای در قرن بیستم میلادی و یکی از قدرتمندترین رمانهای حاضر در عرصه رونمایی وقایع توتالیتر و حکومتهای دیکتاتور ماب دانست. جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ یک رستاخیز جهانی در برابر اومانیسم را برپا میکند و با آنهایی که نقش اومانیسم را در زندگی مردم مفید میشمردند مقابله دارد و از استثمار انسان توسط ماشین خبر میدهد. وعدههای دروغین آنها که بر مسند قدرت نشستهاند را برملا کرده و نشان میدهد ماشینیسم نه تنها کمکی به رفع نیازهای مردم نمیکند که ابزاریست تا ریشه قدرت مستکبران عصر را محکمتر کند. چند سال گذشته روزنامه گاردین فهرستی از کتابهایی که به بهترین شکل ممکن شرایط قرن بیستم را به تصویر کشیده بودند تهیه کرد که در این فهرست، کتاب ۱۹۸۴ جورج اورول با کسب ۲۲ درصد آرا در صدر قرار گرفته بود.